Het was niet alleen zijn perfect witte gebit waar ze zich aan ergerde. Het was zijn attitude en plus. Arrogant tot en met. Geen greintje positieve karma, laat staan dat er een “bedankt” van af kon. Ze kon zijn smoel niet zien, noch zijn Armani Emporio luchten. Al had ze niks tegen het merk op zich. Het was de combinatie van een goddelijke geur op een slecht vel dat vloekte.
Ze had lariekoek aan mensen die haar gebak niet apprecieerden. Daar stond Lucie dan. Een brunette van 1m68 met een bakplaat zelfgemaakte tiramisu in haar handen. Bullshit, dacht ze bij zichzelf en rechte haar rug zodat ze wat imposanter uit de hoek kwam. Ze redeneerden allebei niet nuchter. Niet in de zin van tipsy wezen. – Ook al had Lucie een flinke scheut amaretto in de tiramisu gegoten en uiteraard tijdens het bakken ervan meer dan ze zelf kon weerstaan ervan geproefd. – Maar wegens dwaasheid van hun conversatie en de onverklaarbare spanning die tussen hen hing. Wat dit hoe het zou moeten voelen? dacht ze. Ze vond het kut.
Aan tafel waar vier koppels aan het dessert zaten, ging het er kibbelig aan toe. Robert vertelde anekdotes over hun afgelopen vakantie in Valencia, waar hij samen met zijn vrouw Cara wilde nachten had beleefd. Vergezeld van de nodige commentaar van zij, over hoe het al dan wel niet allemaal aan toe ging. Enfin, wat een zomer overgoten met Italiaanse witte wijn en zaadlozingen was geweest, waren uiteindelijk in een zoon uitgedraaid. Robert was Nacho’s beste vriend sinds hij naar België verhuisd was. De zoon werd hartelijk ontvangen samen met het celibaat en surplus. Die twee hadden sinds de geboorte van kleine Milo praktisch geen seks meer gehad. Was het de kleine niet, had mevrouw hoofdpijn of was ze ‘gewoon moe’. Robert mocht zich de hemel in prijzen als ze tot bij het voorspel kwamen. Een orgasme bereiken was een ander affaire. Soit, idem zoals dat gaat het met de klassieke huwelijkstaart –pas op dat je de sponzige textuur niet aan diggelen brengt– geldt deze regel ook wanneer koppels een delicaat onderwerp aansnijden: dan trek je je best op tijd terug voor alles inéénzakt.
Daar zaten ze dan. Lucie en Nacho, vijf jaar later, getrouwd en elke maand dinerend met nog drie andere gehuwde stellen die ze over de jaren heen hadden leren kennen. Je weet wel, op de cliché plaatsen: grootwarenhuizen, al joggend en wachtend op je vliegtuigticket. Lucie verveelde zich. Ze wou eens onverwachte, spannende verhalen aanhoren, geen doordeweekse rompslomp van het ordinaire samenleven. Dingen over de vaat en de kinderen. Over hoe Mark, de man van Ellie iedere nacht onophoudelijk snurkt en hoe ze al met tampons en kurken van Monbazillac wijnflessen in zijn neus had proberen te stoppen, maar het mocht niet baten. Natalie raadde haar Sleepzz aan. Een of andere spray die effectief leek te zijn waarop haar man Tom haar dankbaar aankeek alsof hij nu wel weer sex met zijn vrouw mocht na nachtenlang op de bank te liggen woelen en puffen. Die blik was er eentje uit de duizend. Ze moest een giechel onderdrukken. De man begon te blozen alsof hij betrapt was en de rest van de tafel gaf Lucie afkeurende blikken, Nacho uitgesloten. Hij keek haar aan alsof ze zijn exclusieve triomf was met een eigen, brute en prachtige mening. De sfeer aan tafel kreeg een lichte deuk, alweer.
Toen ze thuiskwamen hing ze haar jas netjes aan de kapstok in de gang en plofte ze zich neer in de sofa. Ze verkeerde in een lichte roes en dacht aan hoe ze Nacho voor de eerste keer had ontmoet. Hij kwam vijf jaar geleden tegenover haar huis wonen. Een nieuwe overbuurman, met een serieuze jetleg weliswaar. Hij had Lucie haar welkomstgebak aangenomen, geknikt en bijna de deur in haar gezicht gegooid. Furie met kracht 10 beaufort. Nacho was een rasechte Spanjaard. Hij had een mooi gebruinde huid die volgens hem bleek was voor de tijd van het jaar. Hij ging naast haar zitten en schonk zichzelf nog een borrel in. “Lief…” begon ze zacht. Nacho keek op. “Hm?” bracht hij uit, omdat hij nog wodka in zijn mond had. “Vind je ons saai geworden zijn?” vroeg ze hem. Nacho lachte hoorbaar. Zijn ogen blonken door de straatlichten die het huis binnendrongen. “Saai, qué es? No lo comprendo.” Tegen wil en dank proestte Lucie het uit van het lachen en intens verlangen.
Die avond hadden ze wijn gehad als aperitief, uitdagende blikken als voorgerecht, saaie conversaties met kip curry als hoofdgerecht. En tiramisu als dessert. Nou, en omdat Lucie er niet genoeg van kon krijgen, nam ze er nog een flinke scheut orgasme bij.
deborelle 