Scannen maar!

De supermarkt is de meest effectieve datingsplaats. Uiteraard ga je eerst op zoek naar de geschikte yang voor jouw ying. Hoe? Wel, aan de hand van de producten in hun mandje, kun je meteen scannen wie ze zijn of wie ze willen vertegenwoordigen. Je selecteert er zo de getrouwde stellen uit, zelf zonder nog maar naar hun ringvinger te hoeven piepen. Handig toch?! Goed, wat zie ik liggen? Pampers? Een definitieve no-go: afblijven maar! Een man met Tena Lady? Hm, verdacht, beter niet riskeren. Ik wil geen boze vriendin op mijn kop. En plus, ik kom graag op de eerste plaats, geen plan B materiaal. Volgende scan gebeurt op grond van naambekendheid: welke brands slaan ze in? Axe? Gillet? Eristoff? Of eerder J&B Scotch? Heb je te maken met een gezonde man of een stiekeme snoeper? De geraffineerde man die de pizza met zeevruchten van Dr. Oetker in zijn mandje inslaat of een simpele kerel die de regular pizza Hawaï verkiest? Of is het een witte-producten man? Het zijn allemaal kleine details die toch het grote verschil maken. Het is in feite nog onduidelijk voor mij waarom daar bijna geen kat op let. Want ik vind dat het er wél toe doet. Staan ze lang te twijfelen in de schappen of gaat hij recht op zijn doel af? En of hij de pesto van Bertoli neemt en geen Delhaizemerk.

Voor mij is er niks hatelijker dan mannen met het Hamletdilemma. Als ze al twijfelen in de schappen van de ontbijtgranen, twijfelen die mannen wees-er-maar-zeker-van ook als het op seks aankomt. Hm? Eerst die BH ontkoppelen of aan haar oorlelletje knabbelen? Of beide?! Of toch maar eerst ass-grabbing? Inderdaad, ik spreek uit ervaring. Ik ken weinig schaamte. Daarenboven vind ik dat vrouwen vrijuit over seks moeten kunnen praten. En voor wie de laatste maanden nog geen Twitter of Youtube heeft doorbrowsed, twee woorden: ‘Beyoncé’ en ‘Partition’. (alle Beyoncé fans mogen een dansje placeren, uiteraard.) Jay-Z is toch maar een bofkont! Misschien moet ik maar paaldanslessen nemen? Ik neem het in optie. Maar ik ben hier serieus aan het afwijken …

Est-ce que tu aimes le sexe?
Le sexe, je veux dire l’activité physique, le coït, tu aimes ça?

Tu ne t’intéresses pas au sexe ?
Les hommes pensent que les féministes détestent le sexe

mais c’est une activité très stimulante et naturelle que les femmes adorent.

Wie ik ben? OK. Aangezien ik dezer dagen waarschijnlijk één van de enige ben die nog géén datingsprofiel heeft aangemaakt in tijden van sociale-datingcrisis-netwerktijden, stel ik me kort even voor, zoals het horen zou op netwerksites, bien sûr:

Naam: Mona Martens
Geslacht: Vrouw
Leeftijd: 26 jaar
Haarkleur: Côte d’Or melkchocoladebruin
Kleur ogen: Hazelnoot bruin
Maten: 36 / S
Interesses: Mannen, Gin-tonic, zwart kant, YSL, D&G, Dior, Chanel, MAC makeup, zilverkleurige nagellak, avondritjes in een Bentley, Beyoncé & canneloni met Bertoli pesto
Extra: Shakespeare oneliners slaan niet aan. PS: Raf Simons, gij kunt mij sans hésitations krijgen.

Het was daar, tussen de rekken van het hondenvoer – geen mens die weet wat ik daar stond te paraderen – dat het gebeurde. Ik heb niet eens een huisdier, realiseerde ik me als een donderslag bij heldere hemel. Fuck, een passant! hoorde ik de alarmbel in mijn hoofd afgaan, waarna ik mezelf spontaan tegen de rekken duwde, uiteraard met mijn gezicht veel te dicht op zoek naar aangepaste voedsel voor chihuahua’s. Het was dat moment, waarin de harde feiten me letterlijk in het gezicht forceerden. Zou ik voor altijd de supermarkten moet door crossen, scannend op potentieel relatie materiaal of eventuele scharrel? Wat als ik simpelweg nooit de ware vind in de GB, Delhaize, Colruyt, Spar, etc.? Zou het kunnen? En dat ik eerder zo’n ouwe vrijster zal worden met dertien katten waar ik enkel nog oog voor heb? Dat moment waarin de wereld rondom mij on hold werd gezet zoals in de videogames en ik normaal, desondanks onthutst -het zag er me eerder geklutst hondenvoer uit, trouwens- reageerde. “Met echte stukjes eend” las ik luidop voor, alsof ik een gecompliceerde serenade bracht aan Royal Canin. Waw, wat een dure troep voor zo’n kleine beesten! dacht ik. En smeet daarna de 5kg wegende hondendelicatesse iets te enthousiast in mijn plastieken winkelmandje waardoor ik nonchalant (lees: lomp en strompelend) wat door de ene arm ging doorhangen.

OK. Niks aan de hand buiten een armverrekking, onnodig hondenvoer op mijn rekening, schaamte die zich vrijwel meteen omzette in blossen op mijn wangen én en plus een bejaarde dame die zich leek af te vragen of de kwaliteit van haar Dior-montuur en diens inzittende dubbelglazen het peut-être begeven hadden of dat het réellement de dag van vandaag in Yves Saint Laurent’s naam nog mogelijk was om zo lomp door het leven te gaan. Ik streek mijn haren in de plooi en gaf de dame mijn charmantste onbeholpen glimlach, waarna ik mij 90° in tegengestelde richting van haar wegdraaide. Gewoon doorlopen nu en afrekenen. Ik hoorde nog een mannenstem walmen door de afdeling hondenvoer enkele meters achter mij. Het had een warme timbre en klonk tegelijkertijd ongerust. ‘Gaat het, oma?’ Ik piepte over mijn schouder en zag de oude dame nog in choque nastaren. Een jonge man, bruine lokken en ongeschoren baard bedoomde haar Dior met zijn adem, hield ‘m daarna met zijn perfect gevormde armen in de lucht en zag dat het goed was. Hier heb je hem terug. Het zal waarschijnlijk aan de airco liggen. De man maakte avances om de bejaarde dame terug in tweede versnelling te krijgen en keek op, straalrecht in mijn ogen. Als een betrapt klein kind die een volwassen scène toekeek, draaide ik mijn hoofd snel terug recht voor zich op mijn schouders en snelde in vijfde versnelling in mijn donker zilverkleurige Mou’s naar de kassa.

Boy this all for you just walk my way

Just tell me how its lookin’ babe

I do this all for you baby just take aim

And tell me how its lookin babe

Lookin’ babe.

Het is niet dat ik elke dag mijn slag sla in de grootwarenhuizen. Nee, bedankt. De mensen die er werken kennen er mij nu al redelijk. Te goed. En trouwens is het belangrijk dat je tactisch te werk gaat. Mysterie is en blijft sexy. Je wilt niet dat mensen gaan denken dat je een supermarktenslet bent. Het draait hem allemaal om ‘de juiste balans vinden’. Veel is gemakkelijker gezegd dan gedaan, évidemment. Maar moeilijk gaat ook in dit tijdperk waar alles gemaakt en aangepast is opdat de mens encore plus facilement door het leven ouder wordt en navolgens quand même op één of andere reden Q10 plus van Nivea met bakken moet gaan inslaan. Wat vermoeiend allemaal. Wat als ik nu eens een scanner kon uitvinden die automatisch ‘Mister Right’ voor je uitpikt, waarbij het rode lichtje overenthousiast gaat oplichten als een gelukkige discobal. Oh, peut-être kan ik er nog aangepaste kleuren bij verzinnen zodat je op voorhand kan weten welk type man het is. Geel is de humoristische man. Rood is uiteraard het beest in bed. Blauw is de zeevaarder of piraat of whatever. PIEP! Ja! Oh! Oh ja! Ja! Vrouwen zullen mij dankbaar toejuichen. Waarna de man in kwestie op zijn knieën zakt en een kristalheldere Swarovski diamant van tien karaat uit zijn marineblauwe Diesel jeans haalt. (We zijn donderdag, dus verwacht geen op maat gemaakte zondagse maatpakken). Oh! Ja! Jaaa! Jaaaaa! (haha, wees maar zeker dat ik hier de ‘When Harry met Sally’ orgasme scène impliceer.) Want Mister Right neemt geen kronkels, bochten noch dilemma’s op zijn stok. Oh nee, hij weet wat hij wilt. Zonder voorbedachte rade, geheel onbezonnen en gedreven door de goesting.

Now my mascara running, red lipstick smudged
Oh he so horny, yeah he want to fuck
He popped all my buttons, and he ripped my blouse
He Monica Lewinsky-ed all on my gown …

Ik word uit mijn droom verstoord door mijn kat die zich nonchalant langs mijn benen beweegt. Betrapt, ik geef het toe. Ik heb kat nummer één al in huis gehaald. Miauw. Ik heb hem Felix gedoopt. Miauw. Ik wrijf over zijn rug en werp mijn blik op zijn eetbakje. Wat ik zie bevestigt mijn vermoeden. Leeg. Laat mij geen andere keus dan een bakkie lekkere Whiskas met konijnsmaak te halen voor Felix waar die zo dol op is. En op de één of andere manier weet ik niet goed of ik dol ben op dat warme stemtimbre van vorige week in het huisdierenvoer rayon. Maar een drang om die opnieuw te horen blijft nu al enkele dagen hangen. Samen met mijn warhoofd trek ik mijn Marc Jacobs botten aan en kijk naar Felix. ‘Zou ik?’ Meer dan wat ge-miauw krijg ik niet. Wat een kater. Ik durf wedden dat hij meteen de katinnen voor het uitkiezen heeft. ‘Misschien ontmoet ik die knapperd met bruine lokken én zijn omaatje wel weer.’ zeg ik opgewekt tegen het wit-zwartgevlekte beest. Telkens als ik hem zie, bedenk ik dat hij een Chanel pelsje omheeft. ‘Misschien niet.’ Miauw. Het beest heeft gelijk: wees to the point. Ik neem mijn Louis Vuitton handtas en snel de deur uit.