fashion

Wat doet een 60 jaar oude man gehuld in zwart Armani pak met gouden manchettenknopen keurig gestikt au bout van de mouwen en een (let even op de details: zwarte body, kastanjebruine oren, enfin de klassieker dus) Duschamps it-bag geklemd tussen zijn rechtervingers, richting de bus in 2e vitesse versnellend en dat in Courtrai en plein jour? Niettemin verraadden zijn twee joekels van ringen, évidemment gesmolten in goud, om zijn midden- en ringvinger (om de linkerhand, jawel) zijn status en welgesteld vermogen. De looks van een maffiabaas had hij niet gestolen, dat kan ik niet ontkennen. Zijn vrouw daarentegen, daar mag ik niet op vooroordelen. Luttele seconden had hij nodig om mijn long shot te doorkruisen, de bejaarde had mijn aandacht, aucun doute. En om alles duidelijk te laten verlopen: nee, mijn seksuele voorkeur gaat nog altijd niet uit naar de 60+ generatie, enkel appreciatie. Om zomaar even zonder schaamte van de nifty fifties over de naughty ninteties te beginnen: ze bestaan nog steeds. Mannen in witte marcelletjes, haantjes attitude in de bar. Ik moet het je niet uitleggen. Tenzij ze echt Italiaans bloed hebben, met bijhorende gouden kruis aan een ketting, is het aanvaardbaar. Oh gosh, ik zal me dit berouwen als ik dit over 10 jaar terug lees en Herr Lagerfeld het witte marcelletje ondertussen uitgeroepen heeft tot ‘fashion item van het jaar’. Chanel Menswear SS24. M’enfin, Marlon Brando had het in de heavenly seventies dit alles al in het snotje: ‘It’s not personal, it’s business.’ En oké, het mag het cliché zijn dat ik meteen de bejaarde tot Maffioso van Kortrijk bombardeer… Misschien was het gewoon zijn onafscheidelijke kat die lekker weggemoffeld op de bodem lag te tukken in de it-bag? Ik sluit geen mogelijkheden uit, zeker niet. Maar de drang om dit realistisch shot op het openbaar internet te smijten, is een feit. En op het doorwegend testosteron dat instemmend zal zitten knikken, daar kan ik grof op inzetten.

You can’t hide the thunderbolt.
When it hits you, everybody can see it.
Don’t be ashamed of it, some pray for the thunderbolt.

scene from The Godfather I

Marlon Brando
scene from The Godfather I

Karl Lagerfeld
Creative Director of Chanel

Het huis rook naar vers gezette cappuccino en suikerzoete pannenkoeken. Nora zat met haar benen opgetrokken aan de keukentafel de ELLE te doorbladeren.
“Asjemenou, die nieuwe zomercollectie van Gucci is om wild van te worden!” Nora hield haar vingers strak bij een bladzijde uit de ELLE. Daar was hij dan, de prachtigste bag die Nora ooit in haar leven had gezien. Een bruine in bamboe leren handbag van Gucci met stressels.
“Oh! Ik wil deze Gucci bag!”
“Oh my Gucci, for sure!” zei Leonore terwijl ze iets te enthousiast en onoplettend nog een pannenkoek de lucht in gooide.
“Maar veel te duur voor een net afgestudeerde student.” mijmerde Nora.
“Nou, dat kun je gaan verwachten van begeerde fashion merken. Oh fuck!” Leonore mikte haar speciale pannenkoekenpan die ze van haar zus als kerstcadeau had gekregen zo goed mogelijk onder de neervallende pannenkoek en kon hem nog net opvangen. Nou, de ene helft in de pan, de andere helft erover. “Dat was nipt!” zei ze best trots op zichzelf. Nala was al op het aanrecht gesprongen. Haar staart ging sierlijk heen en weer. Ze spinde.
“Die kat is niet te vatten!”beaamde Nora haar hoofd afkeurend schuddend en nam een grote slok van haar cappuccino.
“Dag Nala, wil jij ook een pannenkoek?” vroeg Leonore.

Nala was Leonore’s huiskat en had de vreemdste gewoonte om verlekkerd te zijn op haar pannenkoeken. Enkel en alleen deze die Leonore bakte; romig en nog warm. Leonore trok de pannenkoek in kleine stukjes en legde die in een bordje.
“Veel te verwend! En, ohn, eigenlijk veel te lief om nee tegen te zeggen! En echt, als ik ooit deze Gucci bag kan veroorloven, me-teen! Ik zou er alles voor doen! En … O em géé, Leonore! Kijk!” Leonore draaide zich om.
“Wat?!”
“Kijk naar die man die daar aan de overkant van de straat aan het fietsen is!” De keuken gaf zicht op de straatkant via een gigantisch groot wit raam. De gordijnen waren van flanel. De tapijten op de grond van schapenwol. Leonore hield vast aan traditionele prioriteiten zoals familie en gezelligheid. Ooit droomde ze ervan een kindje te krijgen, maar voorlopig was ze gelukkig met haar man en haar kat, Nala. Haar zus die haar random om de zoveel tijd de oren van haar hoofd tetterde met haar driftige karakter nam ze er graag bij. In sommige opzichten waren ze als Ying en Yang. In anderen als Frank en Frey.
Aan de overkant van de straat fietste een man met een zakje van de bakker boven zijn hoofd. De nieuwe zomercollectie van Gucci mocht dan wel in alle modebladen bezienswaardig zijn én het feit dat het al lente was en plus hield het weer er niet van tegen om regen met bakken uit de lucht te doen kletsen.
“Levensgevaarlijk!” brulde Nora uit.
“Oh god, zo regenen! De wolken waren al zo donker aan het worden ginds verder. Je ziet bijna geen steek in dit weer.”
“Oh my God, Leonore …”
“En die man zou beter fietsen met licht aan. Gatver en ik moet mijn tuinstoelen nog binnenzetten! Die stoffen kussen zullen al helemaal doorweekt zijn. Kut …”
“Fuck! Leonore, …” Nora kon geen woord tussen de ratelende Leonore krijgen die duidelijk verward werd door de regen, buitenstaande tuinstoelen en aanbakkende pannenkoeken.
“… Kut, kut, kut! Mijn pannenkoeken! Pas op, Nala! Shjoe!” Ze jaagde Nala van het aanrecht af.
“Leonore!”
“Waaaaat?!” BAM! Een hard knal. De zusjes keken elkaar totaly in shock aan.

“Oh my gosh! Oh my gosh! Oh my gosh!” panikeerde Nora.
“911?” Leonore had haar mobieltje al aan haar oor. “Er is een ongeval gebeurd in de Cederlaan. Ik denk dat dit ernstig is. Big. Erg. Uhu. Oké, oké, nee. Oké.” had ze er nog uit weten te stotteren.
Beide zussen renden de trap af, op in de kletterende regen. De eigenaar van de zwarte Volvo XC90 was ondertussen al zijn wagen uitgestapt. De man met het zakje van de bakker boven zijn hoofd die op de fiets zat – die er nu duidelijk naast lag, bloedde aan zijn hoofd. Hij schreeuwde het uit van de pijn. De plas regenwater was een plas bloed geworden. Nora werd misselijk van het tafereel.
“Kunnen we iets doen?”
“Nee. Laat mij maar, dit is mijn schuld.”
De chauffeur van de zwarte Volvo was een kerel van rond de 40 jaar. Hij was al grijswordend voor zolang ze het door de regen kon zien en was duidelijk in shock maar knielde vastberaden neer bij het slachtoffer en depte zijn wonde met een stoffen zakkendoek. Om zijn ringvinger had hij een dikke witte diamanten ring. Hij deed Nora aan Mister White van Reservoir Dogs denken. Even dacht ze dat hij de verwonde man zou sussen, hem zeggen dat de smerissen hun niet zouden vinden, daarna meesleuren in zijn wagen -wel geen Cadillac Coupe DeVille- en desnoods in de kofferbak, om daarna naar het pakhuis te rijden en hem daar dood te laten bloeden. Enkel was deze hulpeloze man niet in de buik neergeschoten. En hij heette niet Mister Orange, voor zover ze -niet- wist.
Leonore begon te wenen. Je kon nauwelijks zeggen of haar Chanel mascara uitgelopen was door de hevige regen of door haar non-stop tranendal die van haar wangen rolde.
“Gatver, Nora. Dit is vies. Zoiets heb ik nog nooit eerder meegemaakt.”
Nora kon haar geen antwoord geven. Ze stond zelf gebiologeerd naar het hele plaatje te kijken, een beetje bang maar toch veel opgelucht dat aanrijder de situatie en de weerloze man kon beheersen. Hij is dit soort louche zaakjes gewend, dacht Nora. Mensen aanrijden, mensen folteren en mensen afknallen. Ofwel zat hij in de maffia-business. Het was het één of het ander.
“Hebben jullie de ambulance al gebeld?” zei de Volvo-chauffeur verward.
“Ja, ja…” stotterde Leonore.
Nog geen twee minuten later kon je de loeiende ambulance al horen afkomen.

Nora stond aan de koffie-automaat. Haar beste vriend bij stressgelegenheden, en deze situatie was daar een perfect moment voor. Leonore zat in de gang, nog steeds bibberend op een stoeltje met een rood kussen waar al veel te veel mensen bang de uren van hun geliefde hebben afgewacht. Dit is geen geliefde, dacht Nora. Ze vroeg zich af waar de Volvo XC90-chauffeur zo snel naartoe moest nadat de ambulanciers de half doodbloedende man in hun gele grote automobiel hadden gelegd. De dokter kwam tevoorschijn. Leonore sprong meteen recht.
“Heeft u meer nieuws?”
“Ja. Helaas, het ziet er niet al te best uit voor Meneer Brown.”
“Wanneer komt zijn familie?” vroeg Nora.
“We hebben geen familiale relaties gevonden, noch in zijn cell phone, noch online.”
Nora trok haar ogen tot spleetjes en zipte van haar hete koffie. Haar gedachten raasden als een gek, maar ze kon niet helder denken. Haar hele lichaam was nog lichtjes in schok. Nog nooit had ze zoveel bloed bijeen gezien, zelf niet in de praktijkcolleges gedurende haar 4 jaar durende Biologie & Chemie Master opleiding.
“Maar hij wil de jongedame met het bruine haar nog eens zien, drong hij aan.” Nora werd plots uit haar gedachtenstroom gerukt.
“Mij!?” Nora voelde een rilling over haar rug glijden.
“Mij!? Ik bedoel: jou?” echode Leonore.
Leonore was van nature ook bruinharig, maar kleurde het blond sedert haar 20ste verjaardag. Nora wisselde een mum van een seconde een blik uit met Leonore. Er werden optrekkende wenkbrauwen gewisseld.
“Oké.” bracht ze er na een ongemakkelijke stilte uit die door de wit geschilderde muren van de gestileerde gang weergalmde.

Hoezo “Oké”? dacht ze bij zichzelf. Ik ken die man helemaal niet! “Oké…” Ze voelde zich nerveus en friemelde aan haar mouwen van haar truitje terwijl ze de kamer binnenliep – binnen‘slenterde‘ is misschien een meer gepaste verwoording hier? Ze hield haar ene hand met de vingers open voor haar ogen als een klein kindje. De man was helemaal ingepakt in verband rond zijn voorhoofd. Zijn been was blijkbaar ook gebroken. Van de rest van zijn lichaamsdelen vroeg Nora zich af of die nog helemaal in tact waren aangezien ze onder de lakens waren gestopt. Daar stond ze dan, wachtend. Ze durfde niet eerst beginnen praten. Na tien minuten kwam er beweging in het toegetakelde lichaam; zijn wijsvinger ging traag en beverig de lucht in. Hij wou iets aanwijzen, iets tonen. Zijn mond ging open maar er kwam geen deftig geluid uit; alleen gekreun.
“Kkkk…veesssss kkk…”
De man probeerde tal van keren een wat normale zin uit te brengen. Uiteindelijk leidde zijn moedige pogingen tot resultaat.
“Kijk in mijn vestzak.”
Nora betrouwde het zaakje niet maar liep toch naar de stoel waar zijn bruine leren vest aanhing.
“De binnenzak.”
Ze raakte voorzichtig de voering van de vest aan, tot ze een binnenzak voelde. Er zat een creditkaart in, kauwgom en wat losse muntstukken. Ze haalde er een revolver uit. Even moest ze toch die dikke brok in haar keel doorslikken. Daar stond de bruinharige jongedame dan, midden in een ziekenhuisruimte met een shotgun in haar handen. Het vuurwapen voelde koud aan, nog wat wak van de doorweekte vest.
“Kun je daar mee om, juffie?” vroeg de man haar rechtuit.
“Wat!? Ik? Nee. Nee!” antwoordde Nora geschrokken. Ze voelde zich opeens een crimineel. Bijna liet ze het wapen vallen uit degout. Wat was hier de bedoeling van? Maar ze vroeg het hem niet. Ze keek hem aan. Plots kreeg ze een flashback. Ze kon er zich niet tegen verweren. Nora zag zichzelf haar vingers strak bij een bladzijde uit de ELLE houden. Daar was hij dan, de prachtigste bag die Nora ooit had gezien in haar leven. Een bruine in bamboe leren handbag van Gucci met stressels. Haar ogen fonkelden. Zijn ogen bleven iedere kleinste beweging van haar volgen: haar handen stevig om het geweer, haar borstkas die op en neer ging, haar voeten die wat ongemakkelijk stonden. Meneer Brown knikte een keer. Traag. Duidelijk. Hij was niet bang. Hij had wel voor hetere vuren gestaan, net zoals Mister Orange, precies hoe Quentin Tarantino hem had voorgesteld; niet zoals Nora zichzelf had ingebeeld als personage, want enige de vrouw in de film gaat in het begin al dood. Doodgeschoten uit zelfverdediging. Haar handen zweetten. Nora ging zwaarder gaan ademhalen. Mister Brown keek haar recht in haar ogen. Ze richtte het shotgun recht op zijn voorhoofd, liet de adrenaline door haar lijf gieren en kneep haar ogen zo stevig mogelijk dicht. PANG!

Nora hapte naar adem en schoot recht in haar bed, kletsnat in haar eigen zweet. Ze keek rond zich heen en zag een haar digitale wekkerradio staan. De regen kletterde hard tegen haar veluxraam. 5u38. Acht uur geleden had ze “Reservoir Dogs” van Quentin Tarantino bekeken. Binnen negen uur zou ze bij Leonore de ELLE aan de keukentafel zitten te doorbladeren. Vandaag waren we zondag 1 juni; Nora zou pannenkoeken bij haar zus gaan eten. “Oh my Gucci.” murmelde ze stil.

Gucci bamboo handbag vanaf €2.100

deborelle

Tes zodoanig authentik dat ol plukkevort is

Soft Sunday

Maffioso in Courtrai

Un dimanche inattendu

Triangle jacket